Woonhuis

Deze villa aan de verbindingsweg tussen Tilburg en Goirle kenmerkt zich door een voor De Brouwer ongebruikelijk technisch materiaalgebruik. In vormgeving refereert de woning aan modernistische, Amerikaanse voorbeelden als het Farnsworth House van Mies van der Rohe en het Glass House van Philip Johnson.

Deze villa, met de bijnaam ’t Witte Huis, is in Tilburg het meest pure voorbeeld van de Nieuwe Zakelijkheid. Het witgeschilderde, betonnen woonhuis bestaat uit een blokvormige bouwmassa met platte daken. Op het dak staat een paviljoenachtige opbouw met een licht hellend tentdak. Rondom de villa is een betonnen muur geplaatst.

Na de dood van Koning Willem II kreeg textielfabrikant Caspar Houben de beschikking over een deel van diens eigendommen, de zogenaamde ‘Koningshoeven’ in het zuidoosten van Tilburg. Houben liet hier, vlakbij zijn wolververij aan het riviertje de Leij, een eclectische villa bouwen. De gevelopbouw, blokbepleistering, leien dakbedekking en zinken oeuil-de-boeuf vensters verwijzen naar de Franse barok.

Dit kleine, ronddraaiende huis op een rotonde in het noorden van Tilburg, is in korte tijd hét icoon van Tilburg geworden. Eenmaal per twintig uur maakt de woning een complete ronde, zodat het huis zich elke dag op hetzelfde tijdstip op een andere plek bevindt.

Deze op een talud gelegen woning langs de verbindingsweg tussen Tilburg en Berkel-Enschot bestaat uit twee langgerekte, in elkaar geschoven volumes, evenwijdig aan de straat. Het volume aan de straat is een gesloten doos, opgebouwd uit een metalen kader dat is ingevuld met houten panelen en horizontale lamellen voor de ramen. In dit bouwdeel bevinden zich de slaap- en badkamers.

Op de plaats van een oude herdgang, een driehoekig plein waar paden en wegen samenkwamen, ligt sinds 1898 het Wilhelminapark. Landschapsarchitect Leonard Springer ontwierp het als een romantisch, open stadspark. Het kenmerkt zich door een sikkelvormige waterpartij, open weiden, slingerende paden en verspreide boomgroepen. Ongeveer een eeuw later is het park door Michael van Gessel in de geest van Springer gerenoveerd. Rondom het park is een brede band van hardsteen aangelegd, waarin het gedicht ‘Roeien’ van Martinus Nijhoff is te lezen. Rond het park liggen gebouwen van Tilburgse architecten uit het begin en het eind van de twintigste eeuw.

Deze vier naast elkaar gelegen villa’s zijn gebouwd in opdracht van de familie Pollet, die een wollenstoffenfabriek bezat aan de Fabriekstraat. Guillaume Pollet en Constance de Horion de Corby bewoonden samen de villa op nummer 434 tot Guillaume in 1896 overleed. In de jaren erna liet zijn weduwe voor haarzelf en de familie nog drie huizen bouwen.

In 1831 leidde kroonprins Willem, de latere Koning Willem II, vanuit Tilburg de Tiendaagse Veldtocht tegen de opstandige Belgen. Na zijn terugkeer en tijdens de daaropvolgende periode van wapenstilstand had hij hier zijn hoofdkwartier. Bij zijn troonsbestijging gaf hij opdracht om een meer representatief onderkomen te bouwen. In 1847 werd naar ontwerp van koninklijk bouwmeester Jan Boon een begin gemaakt met de bouw van dit neogotisch paleisje in Engels romantische stijl. Het oorspronkelijke gebouw had rechthoekige ramen en een attiek met ronde vensters.

In het stadsbeeld van Tilburg komen fabrikantenvilla’s als deze veel voor. Vaak lagen de vrijstaande huizen in de buurt van de fabrieksgebouwen, die na de economische neergang in de twintigste eeuw veelal zijn gesloopt. Naast deze statige villa bezat de van oorsprong Franse textielfamilie Pollet een aantal villa’s aan de Spoorlaan.

In de woning die de architect voor zijn eigen gezin ontwierp, is het gehele woonprogramma op de begane grond gesitueerd in een plattegrond van 7 bij 31 meter. De woning is geschikt voor een levenslang gebruik.